Fabuły ukazuje bohatera, emerytowanego strażaka Leo, który po osobistej tragedii rozpoczyna "patrole" na rowerze po Powiślu, oferując pomoc i zyskując przydomek „Święty Leonard". Leonard, główny bohater powieści, to emerytowany strażak, wdowiec i „złota rączka”, który po przeżyciu wielkiej, osobistej traumy zamknął się w symbolicznym „kokonie”. Odseparowany od świata, mieszka samotnie w starym domu na Powiślu, w krajobrazie kulturowym ukształtowanym przez menonickich osadników, którzy swoje domy wznosili na sztucznych pagórkach, zwanych terpami, by chronić je przed kaprysami rzeki. W jego uporządkowane, ale naznaczone bólem życie, wkroczy jednak niezwykłe wydarzenie, które na zawsze odmieni jego monotonną egzystencję. Powieść czerpie inspirację z bogatej tradycji literackiej, którą przetwarza w nowoczesny, przewrotny sposób. Główny bohater, Leo, bywa nazywany „późniejszym Don Kiszotem na rowerze”. Cała historia jest określana jako „wariacki romans rycerski” spleciony z opowieścią hagiograficzną (o życiu świętych), ale bardzo przewrotną i współczesną.

Powieść opowiada historię mężczyzny w średnim wieku, który podczas oczekiwania na opóźniony samolot na lotnisku pogrąża się we wspomnieniach z września 1975 roku. Wraz z trójką przyjaciół z klasy maturalnej – dwiema dziewczynami i dwoma chłopakami – zostaje niespodziewanie, bez swojej zgody wysłany z Warszawy na północ Polski. Ich powrót do domu zamienia się w wielodniową podróż pełną przeszkód i wyzwań. Autor określa tę podróż jako "Odyseję prowincjonalną", nawiązując do wiersza Konstandinosa Kawafisa "Itaka". Celem nie jest jak najszybszy powrót, ale samo "wędrowanie, pełne przygód, pełne doświadczeń". Lotnicho wpisuje się w tradycję powieści o dojrzewaniu. Podróż staje się dla bohaterów intensywnym procesem odkrywania "głębokiej Polski", siebie nawzajem oraz kształtowania własnej osobowości i światopoglądu. Podróż jest przedstawiona jako jedno wielkie doświadczenie rozwojowe.

Powieść „Samo-loty” Marka Stokowskiego to nostalgiczna opowieść o dorastaniu w PRL-owskiej Polsce lat siedemdziesiątych. To historia o tym, jak dziecięce marzenia pozwalają bohaterom na chwilę uciec od szarej, pełnej przemocy rzeczywistości i odnaleźć swój wewnętrzny głos. W gruncie rzeczy to powieść o sile wyobraźni, przyjaźni i pragnieniu wolności, które to pragnienie wznosi się ponad ograniczenia tamtej epoki.

Akcja powieści toczy się na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Bohater „Samo-lotów” wybudzony z długotrwałej śpiączki, stara się odnaleźć odpowiedź dlaczego powrócił na Ziemię. Opuszcza Warszawę i osiedla się w lasach na północy Polski. ”Stroiciel” lasu to powieść, która w niezwykle poetycki sposób splata wątki natury, muzyki i ludzkiej wrażliwości. Opowiada o człowieku, który potrafi wsłuchiwać się w las jak w instrument i stroić go, by przywrócić harmonię między naturą a człowiekiem. To historia o odkrywaniu ukrytych dźwięków przyrody i o tym, jak natura i człowiek mogą wzajemnie się inspirować.

„Kino Krótkich Filmów” to powieść o magii opowieści i ulotnych momentach życia uchwyconych w naszej pamięci niczym w krótkich filmowych kadrach.